Κουμπιά ή οθόνες στο εσωτερικό;

Τα τελευταία χρόνια, δύο τάσεις χαρακτηρίζουν στον μέγιστο βαθμό τα αυτοκίνητα: το downsizing και η ψηφιοποίησή τους.

Για το πρώτο υπεύθυνες δεν είναι άλλες από τις ολοένα αυστηρότερες ντιρεκτίβες ρύπων. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες, προκειμένου να ανταποκριθούν, αναγκάστηκαν να «κόψουν» από παντού: κυβικά, κινούμενα μέρη, ποσότητες καυσίμου, εκπομπές βλαβερών σωματιδίων. Τίποτα από αυτά δεν μας «χάλασε», φυσικά, εκτός από κάποιες -λίγες είναι η αλήθεια-περιπτώσεις όπου η τραχύτητα και η απόδοση των κινητήρων ενδέχεται να ενοχλήσουν. Με το «digitalization», όμως, τι γίνεται;

Η γενικότερη «έκρηξη» των ηλεκτρονικών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, σε συνδυασμό με την υφέρπουσα προώθηση της αυτόνομης οδήγησης, έχουν καταστήσει πολλά από τα εσωτερικά των νέων μοντέλων σε home theater. Οθόνες επί οθονών, πλήθος διαφορετικών επιλογών παραμετροποίησης, έλεγχος σχεδόν κάθε λειτουργίας του αυτοκινήτου με ένα άγγιγμα. Η «επέλαση» της οθόνης αφής συνεχίζει αδιάκοπα την πορεία της, έχοντας σκοπό να εξαλείψει τους πατροπαράδοτους διακόπτες. Κατά πόσο θέλουμε, ωστόσο, να συμβεί κάτι τέτοιο;

Εξαρτάται την περίπτωση. Αν μιλάμε για το Lexus GF, του οποίου το εσωτερικό θυμίζει αεροπλάνο με τα περισσότερα των 100 κουμπιών που διαθέτει, η πλάστιγγα γέρνει προς το ψηφιακό. Στην αντίπερα όχθη, όταν η κουβέντα φτάσει στην -αρκετά κυριολεκτικά- τηλεόραση 17 ιντσών των Tesla, καταλαβαίνουμε ότι σιγά σιγά το μέτρο -όπως και τα κουμπιά- οδεύει προς εξαφάνιση.

Αρχικά οι οθόνες εφαρμόστηκαν ως μέσο εντυπωσιασμό. Στην δεκαετία του 80 και τις αρχές των 90’s, το ίδιο συνέβαινε με τους διακόπτες: όσο περισσότερους είχε ένα εσωτερικό, τόσο πιο premium και high tech φαινόταν το αυτοκίνητο. Οι αρχές των 00’s και η έλευση της ψηφιακής εποχής, έφερε στο προσκήνιο τις οθόνες. Θυμάστε πόσο αναβαθμισμένο έμοιαζε το εσωτερικό του Seat Ibiza 2ης γενιάς, με μια μικρή οθόνη υγρών κρυστάλλων στην κεντρική κονσόλα; Φανταστείτε να ήταν μεγαλύτερη, με περισσότερες λειτουργίες και καλύτερα γραφικά. Αυτό έκαναν οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Αλλά κάπου στην πορεία, η «μπάλα» χάθηκε. Ειδικά όταν λάβουμε υπόψη τον πρακτικό λόγο ενσωμάτωσης μιας οθόνης.

Το concept ήθελε τον έλεγχο των συνηθέστερων παραμέτρων του αυτοκινήτου (κλιματισμό και ηχοσύστημα, δηλαδή) συγκεντρωμένο σε ένα σημείο, προς όφελος της εργονομίας και της εξοικονόμησης χώρου. Σωστή σκέψη, αλλά η έφεση στον εντυπωσιασμό χάλασε την εκτέλεση. Τα gadgets που έχουν κατακλύσει τον πλανήτη και η κυριαρχία των smartphones στον τομέα της επικοινωνίας/ψυχαγωγίας, είχαν ως αποτέλεσμα την μίμησή τους από τις κεντρικές κονσόλες. Το ίδιο, όμως, συνέβη και με την ευκολία χειρισμού τους: μενού αντί μενού, «βομβαρδισμός» πληροφοριών, περιττές κινήσεις. Και όλα αυτά, ενώ πρέπει να οδηγείς παράλληλα!

Εν τέλει, η τεχνοτροπία της οθόνης υπέκυψε -αν όχι, επιδείνωσε- στην συνθήκη που κλήθηκε να βελτιώσει. Εκεί που χρειαζόταν η περιστροφή ενός διακόπτη (για την ρύθμιση του κλιματισμού, ας πούμε), πλέον απαιτείται η περιήγηση σε μενού, η είσοδος σε υπομενού, κατόπιν σε άλλο υπομενού και ούτω καθεξής. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως σε κάποιες εφαρμογές, η εργονομία έχει «πάει περίπατο». Για τον απλούστατο λόγο ότι, ως συνήθως, η αλήθεια (βλέπε βέλτιστη λύση) υπάρχει κάπου στην μέση. Ήτοι τον συνδυασμό οθόνης και κομβίων.

Η Honda με την Jaguar είναι από τις πρώτες που διέκριναν την σύγχυση που μπορεί να προκαλέσει η υπερφόρτωση του οδηγού με πληροφορίες, συνδυάζοντας τα παραδοσιακά κουμπιά για τις συνηθέστερες λειτουργίες (ηχοσύστημα και κλιματισμό, όπως είπαμε) με την περιήγηση στα ηλεκτρονικά περιεχόμενα για τις πιο σύνθετες (επιλογές mode κινητήρα, έλεγχος κατάστασης αυτοκινήτου κλπ). Κοινώς, δεν χρειάζεται οι εταιρίες να βλέπουν μόνο «άσπρο» ή «μαύρο». Μια χαρά λειτουργεί και το «γκρι».

Πηγή: autogreeknews.gr