Πώς θα ήταν ο ελληνικός κινηματογράφος χωρίς τον Αλέκο Αλεξανδράκη

Πώς θα ήταν άραγε ο ελληνικός κινηαματογράφος χωρίς τον Αλέκο Αλεξανδράκη; Το 1949 ο νεαρός Αλέκος έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο και υποχρέωσε τον Αιμίλιο Χουρμούζο να γράψει στην Καθημερινή: «Παρουσιάστε Όπλα! Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο».

Προφητική δήλωση καθώς ο εραστής αυτός θα παρουσιαζόταν σύντομα στη μεγάλη οθόνη και θα γινόταν ουσιαστικά ο πρώτος ζεν πρεμιέ του εγχώριου σινεμά. Αν δεν είχε εμφανιστεί ο Αλεξανδράκης δεν θα είχαμε την ερμηνεία του στη «Στέλλα» αλλά κυρίως δεν θα τον απολαμβάναμε στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο». Επίσης δεν θα είχαμε την αριστουργηματική νεορεαλιστική απεικόνιση της Ελλάδας στο φιλμ «Η συνοικία το όνειρο» στο οποίο όχι μόνο πρωταγωνίστησε αλλά χρηματοδότησε και σκηνοθέτησε. Δεν θα είχαμε επίσης ούτε τον απολαυστικό καβαλιέρο στο «Η Δεσποινίς Διευθυντής», ούτε τον πρωταγωνιστή στο «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» και στην «Ιταλίδα από την Κυψέλη».

Το παράδοξο είναι ότι ο Αλεξανδράκης αδιαφορούσε για τον εμπορικό κινηματογράφο, έκλεινε συμφωνίες χωρίς να διαβάσει τα σενάρια απλά για να κερδίζει χρήματα και να χρημοτοδοτεί τις θεατρικές του παραστάσεις. Η μεγάλη του κλάση ως ηθοποιού ωστόσο έγραφε στο πανί και χωρίς την παρουσία του τα φώτα του ελληνικού σινεμά θα ήταν κατά τι χλωμότερα στο πέρασμα του χρόνου.