Αυτή την ηθοποιό προτιμούσε ο Κούρκουλος για παρτενέρ του στο σινεμά

Ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε αναμφίβολα ένα σπουδαίο κεφάλαιο του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου. Συνδυάζοντας τη γοητεία και μια παρουσία σοφιστικέ δημιούργησε μια δική του ξεχωριστή σχολή στη μεγάλη οθόνη.

Ο Κούρκουλος είχε να επιδείξει ταινίες-σταθμούς με την Τζένη Καρέζη όπως η «Λόλα» αλλά όταν ρωτήθηκε κάποτε ποια είναι η ωραιότερη Ελληνίδα ηθοποιός, προσπέρασε τη Τζένη όπως και τη Ζωή Λάσκαρη και υπέδειξε τη Μάρθα Καραγιάννη.

Ως παρτενέρ όμως στις ταινίες του ειδικά σ' εκείνη την πρώτη περίοδο του ασπρόμαυρο κινηματογράφου, προτιμούσε μια άλλη πρωταγωνίστρια, τη Μαίρη Χρονοπούλου. Ούτε η ίδια η Χρονοπούλου δεν κατάλαβε ποτέ τι ακριβώς έβρισκε σ' αυτήν ο Κούρκουλος. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Οφείλω να δηλώσω, για να μην είμαι αγνώμων, ότι πριν από την εποχή της Φίνος, τότε που τον φώναξαν να κάνει τους Αδίστακτους, ο Νίκος είχε πε: "Τόσα θέλω, εκεί το όνομά μου και για παρτενέρ την Χρονοπούλου". Με επέβαλε σαν παρτενέρ του, με ήθελε πολύ. Νομίζω ότι ενώ είχε δουλέψει με ωραιότερες κοπέλες από μένα, μεγαλύτερες σταρ, εμείς είχαμε άλλο δέσιμο. Και η χημεία μεταξύ μας, απέδιδε στο κοινό. Κάτι που δεν είχε, για παράδειγμα, ο Κούρκουλος με τη Βουγιουκλάκη στο "Ταξίδι"»...

Πράγματι ο Κούρκουλος επέβαλε ως παρτενέρ του τη Χρονοπούλου τουλάχιστον σε τέσσερις: στους «Αδίστακτους», στο «Χώμα που βάφτηκε κόκκινο», στο «Κοινωνία ώρα μηδέν» και στο «Ορατότης μηδέν».

Η Χρονοπούλου με αφορμή το «Χώμα που βάφτηκε κόκκινο» είχε δηλώσει:

«Ο Κούρκουλος ήταν ο πιο τολμηρός, ο πιο παθιασμένος πρωταγωνιστής που γνώρισα στη ζωή μου. Δεν έχω γνωρίσει πιο σκληρό εργάτη πάνω στη δουλειά. Όλα για το έργο, όλα για την επιτυχία...».

Η ηθοποιός περιέγραφε τη φιλία τους που κράτησε περισσότερο από μισό αιώνα ως εξής:

«Δεν ήμασταν όλοι φίλοι στο θέατρο, είχα δύο τρεις λατρεμένους σαν τα αδέλφια και τον πατέρα που δεν είχα. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ένας από αυτούς και κλείναμε 52 χρόνια φιλίας, όταν πέθανε... Λατρεμένος πατέρας κι αδερφός που δεν είχα και λατρεμένη αδερφή που δεν είχε. Γνωριστήκαμε όταν ήταν πρωτοετής στην σχολή κι εγώ στην σχολή Αρχαίου Δράματος, ήμασταν αδέρφια. Μου παρείχε προστασία, σκοτωνόταν για εμένα και το είχα ανάγκη αυτό. Δεν είχα αδέρφια και πατέρα, που με είχε εγκαταλείψει, και ο Νίκος ήταν τα πάντα για εμένα. Ήταν τα πάντα για μένα. Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ, ήταν σαν αδερφός μου. Έπαιζε ξύλο με τους συντρόφους μου, όταν με καταπίεζαν κι ήταν το "τέλειο παιδί”».